بسیاری از آثار ادبی پس از چند یا چندین سال به دست فراموشی سپرده می شوند. اما در این میان آثاری وجود دارند که آن چنان دور برد هستند که در طول زمان و مکان، قرن ها و قاره ها را درمی نوردند و همچنان زنده و پایدار هستند.
در ادبیات ایران آثاری وجود دارند که پس از طی قرن های متمادی همچنان بر تارک ادبیات جهان می درخشند و خودنمایی می کنند.
این آثار علاوه بر شرایط اولیه و لازم ادبیات، دارای چنان معنای بلند و متعالی هستند که صدایی شده اند برای تمامی مردم جهان در تمام سطوح و تمام زمان ها و مکان ها؛ شاهنامه ابوالقاسم فردوسی، مثنوی معنوی مولانای ایرانی، آثار شیخ اجل سعدی و غزلیات لسان الغیب حافظ از این دسته ادبیات می باشند.
مکتب مینوایسم با اصالت دادن به معنا خواهان خلق آثاری ست که انوشه (جاوید) باشند و با معانی بلند خود قرن ها و قاره ها را بپیمایند.
بنابراین مکتب مینوایسم مولفه هایی مانند موسیقی، تخیل و تصویر، زبان برجسته و هنری و امکانات و شگردهای ادبی را مقدماتی می داند تا به وسیله ی این شرایط لازم و همراهی شان با معنای متعالی ادبیات مورد نظر خود را به دور دست ها بفرستد تا جمعیت کثیری از مردمان جهان از آن بهره ببرند.
در واقع مینوایسم مکتبی است که علیه مکاتب صورتگرا و معناستیز و معناگریز غربی قیام کرده و در صدد ترغیب هنرمندان و ادیبان جهان به معناگرایی و خلق آثار انوشه است.(علاقه مندان می توانند برای کسب اطلاع بیشتر درباره مکتب مینوایسم به کتاب شعرهای ارگانیک- انوشه رجوع کنند)
درباره این سایت